Een geschiedenis van Disney games

Disney, voor iedereen die ooit een jeugd gehad heeft, is de naam synoniem aan een wervelwind van nostalgie en emotie. Vreugde en verdriet, spanning en humor, melancholie en angst. Iedere generatie heeft wel zijn elementen van het Disney universum die nauw aan het hart liggen. Eens een film, dan weer een geanimeerde reeks. Toen de post-industriële revolutie eens langs kwam zwalpen, kon het ook niet anders dat het bedrijf van 's werelds populairste knaagdier met zijn franchises in het gamegebeuren zou duiken. Net zoals alles waar de gigant groen licht aan gegeven heeft, levert dit zowel goede als minder goede resultaten op. In dit artikel zullen wij niet de goede, maar de beste der Disney games bespreken. De regel van dienst: het maakt niet uit welke ontwikkelaar, maar er moet een Disney franchise gebruikt worden. We zullen het geheel zo chronologisch mogelijk aanpakken en dat voert ons meteen naar 1990.

Jawel, het geboortejaar van de '90s. De eerste en tweede generatie consoles laten we voor wat ze zijn en we gaan onmiddellijk door naar het 8-bit tijdperk. Sorry Atari, maar voor Disney werden de zaken pas interessant toen de Nintendo Entertainment System ten tonele verscheen. De eerste titel die we gaan behandelen is Chip 'n Dale: Rescue Rangers. Het is de eerste game in een reeks Disney tekenfilmfranchises die Capcom onder handen heeft genomen. De spelmechaniek is die van een klassieke platformer: eenvoudig en verslavend. Je gaat op pad als Knabbel of Babbel om een reeks stages te trotseren vol vijanden en statische gevaren - op tijd en stond afgewisseld met een hoofdman.

De reden dat deze titel onze lijst haalt? Wel, om te beginnen was het de eerste titel uit de renaissance van de game-industrie die een Disney licentie droeg. Verder is en blijft de game ook gewoon goed. Zo zaten de levels tjokvol kistjes die je kon oppakken om als projectiel te gebruiken. Wanneer je ze laat staan, doen ze dan weer dienst als barrière. Heel wat mensen zien dit dan ook als de meest primitieve vorm van het tegenwoordig veel te vaak gebruikte '(Donald?)duck & cover'-systeem. Daarnaast bevatte de titel ook de mogelijkheid tot co-op: de twee olijke eekhoorns zijn aan zij. Tel dit op met het coversysteem avant la lettre en je hebt een game waarvan sommigen beweren dat het een verre spirituele voorloper was van Gears of War. Qué? Geen idee of daar waarheid in zit, maar het neemt niet weg dat Chip 'n Dale: Rescue Rangers een pracht van een spel was. De titel kreeg later nog een officieel vervolg en twee andere titels door verschillende ontwikkelaars.

Zeer kort na de release van Chip 'n Dale, verscheen Ducktales. Dit was meteen al de tweede titel in Capcoms lijn van Disney licentiegames. De hoofdrol in deze game is weggelegd voor Dagobert Duck, de gierige nonkel van die onnozele Donald Duck. Wederom is de gameplay die van een platformer - en wat voor één. Als er een gesprek wordt gevoerd over de beste Disney games ooit, dan komt deze titel altijd weer bovendrijven. Capcom laat opnieuw zijn ervaring spreken en levert een game af die gewoon pure platform fun biedt. De game bevat geen co-op, maar heeft wel wat anders om de zaken interessant te houden. Zo blijven er constant extra's uit de lucht vallen: diamanten, goud, geld - tijdens het spelen ga je volledig op in de hebberigheid van de vrekkerige, ouwe eend. Het tweede - en meest relevante - aspect is Dagoberts wapenkeuze: zijn wandelstok. Als een ware pogofanaat springt de eend van middelbare leeftijd op zijn stok en stuikt op alles binnen bereik. Ik zweer het je: deze Dagobert is gewoon de voorloper van Tekkens Yoshimitsu.

Ducktales was een dijk van een game, maar er was één element die de titel regelrecht tijdloos maakte: de muziek. De impact van de volledige game kan zelfs opgesomd worden in één nummer: The Moon Theme. Dit is inderdaad een mooi staaltje 8-bit vernuft, maar het is echt bizar om te zien wat voor aanhang dit nummer heeft. Niet normaal gewoon. Capcom maakte ook Ducktales 2, een zeer degelijke titel die echter niet zo veel faam oogstte als het origineel. Een scenario dat we vandaag de dag ook nog vaak tegenkomen.

Vervolgens stuiten we op Darkwing Duck. Dit is de laatste uit de drievuldigheid van tekenfilmadapties die Capcom voor zijn rekening nam tijdens het 8-bit tijdperk. Op een zuiver persoonlijke noot: in mijn kindertijd was Darkwing Duck al altijd één van mijn lievelingsreeksen. Zelfs als ik vandaag de dag nog terugblik naar de reeks, kan ik niet anders dan denken: "Damn, zo maken ze die toch niet meer." Darkwing Duck was een tekenfilmserie met een superheldenthematiek als uitgangspunt. De protagonist zelf is een satire op Batman en zijn avonturen zitten vol humor en originele concepten. En de game? Die doet de reeks alle eer aan.

In geen enkele andere titel is het trouwens zo duidelijk dat Capcom achter het stuur zit. De game zit barstensvol invloeden van Capcoms ander succesvolle franchise uit die periode: Megaman. Is dit een slecht punt? Net het tegenovergestelde zou ik denken. Het resulteert voor de derde maal in een geslaagde platformer - deze keer met een prominent shooter-element. Opvallend is ook het respect waarmee ze het bronmateriaal behandelen. Muziek, vijanden, krachten - veel van die zaken worden mooi overgebracht uit de animatiereeks. Iets wat eigenlijk voor alle drie de titels geldt.