WET

Het is vreemd om de naam Bethesda te zien opduiken tijdens het opstarten van WET. Niet dat de studio verantwoordelijk voor de legendarische Elder Scrolls-reeks en het meer recente Fallout 3 veel te maken heeft gehad met de productie van het spel, die taak nam Artificial Mind & Movement op zich. Die naam zegt je misschien niet veel, maar A2M – zoals we de ontwikkelaar officieël moeten afkorten – heeft al aardig wat titels in het portfolio zitten. WET is echter de eerste grote game en dus ook meteen een soort van vuurdoop, zowel voor de ontwikkelaar zelf als Bethesda, dat zich voor het eerst in lange tijd weer waagt aan het uitgeven van een spel dat ze niet intern hebben ontwikkeld.

Op voorhand omschreef men WET als 'het spel dat Quentin Tarantino zou maken, mocht hij dat ook daadwerkelijk doen'. Ook ikzelf kreeg tijdens menig event waarop de game aanwezig was het idee de grauwe, grimmige en toch luchtige sfeer uit pakweg Kill Bill terug te vinden in WET, en tot op zekere hoogte had ik het bij het rechte eind. Het probleem bij WET is echter dat het de nodige afwerking mist om meegenomen te kunnen worden in de annalen van de game-geschiedenis, terwijl de films van Tarantino voor eeuwig actueel zullen blijven bij filmliefhebbers.

Allereerst is er het verhaal waarmee WET is uitgerust. Jij speelt als Rubi, een keiharde tante die niets liever doet dan alles wat in haar weg komt te staan te doorzeven met kogels of – misschien nog liever - met haar samoeraizwaard. Zo nu en dan krijgt ze opdrachten van werkgevers die vuile klusjes opgeknapt willen zien, en met het geld dat Rubi daarmee verdient zorgt ze ervoor dat er brood op de plank komt. Zo moet ze in WET grote kuis houden binnen het drugsmilieu waar letterlijk niemand te vertrouwen is.

Gaandeweg kom je heel wat personages tegen die elk best leuk vormgegeven zijn. Zo is er Tarantula, een bleke vrouw met spinachtige trekjes die werkt voor Rupert Pelham, wat een van de grootste drugsbaronnen is op deze planeet. Ook namen als 'Ze Kollektor', 'Torturer' en 'Ratboy' beloven veel goeds, om uiteindelijk slechts matig uit de verf te komen. Geen enkel personage krijgt de nodige uitdieping die ervoor zorgt dat je je daadwerkelijk wat gaat aantrekken van hun reilen en zeilen. Soms vraag je je zelfs af wie nou weer precies wat van je vraagt en wat hun relatie ten opzichte van Rubi is. Daarom zul je al snel het waarom laten voor wat is, en je enkel focussen op het vermoorden van vijanden.

Om dat te doen heb je twee opties. Of je kiest ervoor om vuurwapens te gebruiken, of je hakt erop los met je zwaard. WET is echter geen gewoon schietspel, maar een 'acrobatic shooter game'. Voor die beschrijving heeft men niet zomaar gekozen, want Rubi is nu eenmaal een lenig vrouwtje. Zo kan ze tegen muren lopen, achterwaartse salto's maken en zelfs een zogenaamde Power Slide (met dank aan Tenacious D) is helemaal geen probleem. Wanneer je een acrobatische beweging uitvoert gaat de actie automatisch vertragen, met uitzondering van de snelheid waarmee Rubi kogels kan afvuren. Terwijl vijanden als slome slakken in het rond lopen en ook Rubi lekker traag beweegt kun jij in een extra snel tempo je wapens leegknallen, en dat voelt erg leuk aan.

Het grote probleem is dat die actie tijdens het eerste uur van WET fris en stoer aanvoelt, maar na een tijdje gewoon saai begint te worden. Steeds weer loop je tegen muren aan en glijd je onder tafels door, om alweer een horde generieke tegenstanders neer te halen. Het helpt lichtjes dat je tijdens het avontuur toegang krijgt tot nieuwe uitrusting, maar de in totaal vier verschillende wapens (pistolen, shotguns, UZI's en een kruigbogen) getuigen ook niet bepaald van de grootste creativiteit. Elk wapen kun je individueel opwaarderen, maar verder dan meer vuurkracht en grotere kogelladers gaat het ook niet. Hoe kundig je met je zwaard omgaat is gelukkig wel wat interessanter doordat er enkele erg stoere bewegingen vrij te spelen zijn.