Wii U eShop mini-review: The Legend of Zelda: The Minish Cap
Wii U eShop: Een wereld binnen een wereld wacht in je deze fantastische Zelda-game van Capcom!
Wii U eShop mini-review: The Legend of Zelda: The Minish Cap
Prijs: €6,99
Wanneer je trouw de Britse televisieserie Doctor Who volgt, dan ben je ongetwijfeld bekend met de frase 'It's bigger on the inside.' Als 'Whovian' is het een uitspraak waar je niet aan ontkomt zodra je op avontuur gaat in The Legend of Zelda: The Minish Cap. Het zou perfect als slogan passen bij deze Zelda-game, die op het eerste gezicht beperkter lijkt dan je gewend bent van de serie. Maar kijk iets verder dan je neus lang is en laat de Picori je ervan overtuigen dat dit slechts schijn is.
Zodra je de Minish Cap opzet en de kracht krijgt jezelf te verkleinen tot de grootte van een duim, blijkt dat er binnen Hyrule nog een hele tweede wereld op je wacht. Zo loop je over boekenkasten en zijn gesloten deuren geen obstakel meer voor je omdat je wel binnenkomt via een muizengat. Grassprieten torenen boven je uit en dikke regendruppels zijn ineens je grootste vijand, samen met muggen en spinnenwebben. Hyrule kent zo tal van verstopte plekjes waarvan 'de grote mensen' niet eens weten dat ze bestaan. Picori praten immers alleen tegen kinderen.
In deze sprookjessetting is duidelijk de hand van Capcom te zien, een ontwikkelaar die de Zelda-formule graag net een beetje op zijn kant zet. Denk daarbij aan de duistere verhaallijn van Link's Awakening maar ook aan de werelden van Oracle of Ages en Seasons, die met hun gekke personages en originele vijanden buiten de kaders van Nintendo's bekende opzet vallen. En dat is er nu juist zo fris aan.
Je ziet het ook terug in de voorwerpen die je vindt. Een stofzuiger waarmee je vijanden opblaast of grote mollenklauwen waarmee je ondergronds ploetert vullen meer traditionele wapens als de boog en de bommen aan. Meer dan in de meeste Zelda-games dragen ze bij aan een spelwereld die vooral te doorkruisen is in 'Metroid-vania' stijl. Iedere keer wanneer je een nieuw item in bezit krijgt, openen er allerlei nieuwe wegen en ga je daarheen waar je eerst nog niet bij kon.
De vormgeving is daarbij meer traditioneel en hierin zie je goed terug dat The Minish Cap oorspronkelijk vlak na The Wind Waker uitkwam. De grote sprites brengen de bekende tekenilmstijl getrouw over en veel geluidseffecten zijn zo uit de GameCube-klassier gekopieerd. Ook vijanden delen hun gedaante uit The Wind Waker, zoals de gekleurde slijm-tegenstanders en de zwijnachtige krijgers met hun grote speren.
Toch is ook duidelijk dat je met een game uit 2004 te maken hebt, zeker zodra je de meer nieuwerwetse Zelda-games hebt gespeeld. En dan vooral The Legend of Zelda: A Link Between Worlds. Verwacht geen vrij te betreden spelwereld: deze Hyrule ontdek je veelal in de volgorde die Capcom je voorschotelt. Daardoor zit je soms lelijk vast, wanneer je bijvoorbeeld net die ene dorpsbewoner over het hoofd ziet die je nodig hebt om een nieuw pad te openen.
Je merkt het ook aan het beheren van je inventaris. Iedere keer dat je een nieuw wapen wilt selecteren, moet je eerst omslachtig via het hoofdmenu deze aan een knop koppelen. Het stamt uit een tijd waarin nog niet de luxe van een touchscreen bestond, waarbij je zoals in The Wind Waker HD of A Link Between Worlds vrijuit objecten op hun plaats sleept. Of waar te allen tijde een handige kaart in beeld staat. Verwacht dan ook veel tijd kwijt te raken door alsmaar menu's te openen en te sluiten.
Het zijn slechts kleine oneffenheden die je de game moeilijk aan kunt rekenen, gezien de originele lancering ervan alweer tien jaar geleden is. Het is dan ook vooral een kwestie van aanpassen en je verwachtingspatroon bijstellen, zodat je helemaal op kunt gaan in Capcom's visie van Hyrule. Je muts is een pratende eend, wat wil je nog meer?