Xenoblade Chronicles
Hiervoor stof je je Wii met plezier af!
Xenoblade Chronicles is een zeldzame jRPG die alle aspecten goed aanpakt. De game speelt leentjebuur bij tal van andere titels en voegt een eigen creatieve touch toe die hoge ogen werpt. Dames en heren, de Wii is een bijzondere game rijker.
Xenoblade Chronicles zal misschien ergens ver een belletje doen rinkelen. Xeno, Xeno...we kwamen die term uiteraard al tegen bij Xenogears en de Xenosaga reeks. De bezieler van deze projecten, Tetsuya Takahashi, is ook de man achter Xenoblade Chronicles. Zijn beruchte stijl bestaat uit diepe personage ontwikkeling, een uitmuntend en vaak filosofisch geïnspireerd plot en solide gameplay. Hoewel zijn laatste drie Xenosaga titels uiteindelijk niet van het hoogste niveau waren, heeft deze nieuwe serie alvast alles in zich om wel bij de top te horen.
De wereld waarop je leeft is in essentie een gigantisch wezen, bevroren in de tijd, en gesettled door mens en dier alom. De Bionis is een unieke biotoop en herbergt tal van indrukwekkende vistas die je kan bezoeken wanneer je er zin in hebt. Eén van de fijne features van deze fraaie game is de vrijheid die je hebt en de mogelijkheden die er bestaan om op je gemak de wereld te gaan verkennen. En hoewel er heel wat achievements en beloningen zijn om de wereld volledig te verkennen, merkten we dat we deze haast automatisch tijdens het spelen begonnen te verdienen. Je wil simpelweg weten hoe de wereld in elkaar zit en of je nog speciale items kan vinden in die uithoek ginds ver op de map.
Er is een verhaal, van vrij hoog niveau, maar de game laat je ook steeds toe de tijd te nemen om je eigen ding te doen. Toch zal je met het verhaal zelf al vele tientallen uren bezig zijn. Je speelt de rol van een tiener die tijdens een aanval van een mechanische meute, de Mechons, plots een mystiek zwaard in zijn handen krijgt. Dit zwaard is uitstekend om de mechanische gedrochten naar een techno-hiernamaals te sturen en onze held zet al snel uit om de wereld een betere plaats te maken voor iedereen.
Tot hier toe zijn er nergens potten gebroken, maar de manier waarop het verhaal wordt gebracht is wel oerdegelijk. Geen Final Fantasy cutscènes waarbij je om de twee minuten stopt om nieuwe visuals te bewonderen, maar het merendeel wordt tijdens het spelen zelf verteld. Je teammates zullen ook frequent hun eigen dialogen naar voren brengen terwijl je door Bionis trekt, en uiteraard zijn er tal van NPC's die wat extra tekst en uitleg kunnen verzorgen als je hierom vraagt. Na een tijdje begin je de filosofische elementen, die tekenend zijn voor Takahashi, te herkennen en appreciëren voor wat ze zijn: niet mainstream en niet te cliché.
Actie vindt plaats via een skillsysteem dat wat wegheeft van White Knight Chronicles (zonder de overvloed aan beschikbare skills) en Dragon Age 2 (zonder de overvloed aan bloed en ingewanden). Je bemerkt vijanden en kan via een druk op de knop je wapen in aanslag brengen. Zolang je in de buurt blijft zal je automatisch op tijd en stond een aanval uitvoeren, bovendien beschik je ook nog over skills die onderaan je scherm geprojecteerd worden.