Yakuza 3

Yakuza, oftewel de Japanse maffiosi, zijn een interessante invalshoek voor een game. Sid Meier was één van de eerste ontwikkelaars die het concept van cultuurexport prominent uitwerkte in zijn gelijknamige games. De cultuur en gebruiken van andere landen en groepen geraken stilletjes aan ingeburgerd, zeker als het een dominante cultuur betreft. We vieren tegenwoordig allemaal Halloween en kijken niet meer op als je plots met je neus op een Chinese drakenstoet gedrukt wordt. Wel, ik ben een Japanofiel. Ik kijk net niet met grote ogen op als ik wat manga of anime voorgeschoteld krijg, lach met de capriolen van Hard Gay, volg de jRPG’s op de voet en heb Battle Royale gezien. Je weet wel, die film met de lieve, kleine, moordlustige kinderen.

Yakuza 3 sprak me dan ook aan. Wandelen door een wijk in het imposante Tokyo voelt aan als the real thing, zelfs de uithangborden deden me met weemoed terugdenken aan mijn trip naar het Verre Oosten vorig jaar, dat is dus alvast mooi!

Voor wie onbekend is met de gamereeks: Yakuza is een combatgame pur sang met veel toeters en bellen. Je vecht tegen een overmacht aan vijanden, beschikt over heel wat coole moves en maakt handig gebruik van de omgeving om een blijvende indruk na te laten op je tegenstanders. In je vrije tijd participeer je in allerlei minigames en sidequests.

Het zijn de sidequests en de scènes waarin het verhaal uit de doeken wordt gedaan die echter de meeste tijd innemen. De filmpjes en conversaties zijn op zijn minst langdradig te noemen, maar de verhaallijn is dan ook van een bewonderenswaardig niveau voor een actietitel met veel intriges en subplots. Ben je echter wild van actie dan zal je vaak op je honger blijven zitten. Anderzijds bepaal je echter wel zelf de tijd die je spendeert aan gevechten dankzij de tientallen mogelijkheden die je herhaaldelijk kan aangrijpen om je vuisten op bot te vieren.

Wat er ook gebeurt, quasi elke scène draait dus uit op een lekker gevecht waarin Kazuma – de held uit de eerste twee Yakuza games – het opneemt tegen één of meerdere vijanden. Je kan steeds vertrouwen op je vuisten en hiermee allerlei combo’s inzetten. Kazuma is echter heer en meester van zijn omgeving en bespeelt als geen ander zijn tegenstrevers met een heel gamma aan wapens. Je kan zelf wapens aanschaffen, maar het merendeel vind je gewoon op straat. Het uithangbord van de noodleshop (niet die van Hard Gay), de geparkeerde fiets, een vuilnisbak, tafel, stoel, verkeerskegel of voedselkrat, alles wat je ziet liggen wordt een wapen in de handen van onze Yakuza. Bovendien kan hij ook neergeslagen vijanden vastgrabbelen en daar allerlei oneerbare dingen mee uithalen.

Dat is echter buiten de A.I. gerekend die geregeld je aanvallen onderbreekt, blokt of eigen combinaties start. Sommige vijanden hanteren wapens, anderen hebben een heel eigen stijl of reageren net op het feit dat jij plots een wapen oppikt. De gevechten doen me eigenlijk het meest denken aan kunst. Niet omdat ik er een knoeiboel van maak en het niet durf bekennen zoals Picasso indertijd, maar omdat de bewegingen en rake slagen nog het meeste lijken op een prachtige tactische dans vol finesse.

Vijanden houden zich niet afzijdig zoals je soms in andere combatgames ziet, maar mengen zich al snel in het gevecht en gaan ook op zoek naar de ideale opening ( vast een onvervulde jongensdroom!). Je beseft dit, anticipeert en schakelt al snel 1-2 vijanden uit zodat je komaf kan maken met de dreiging die uit een andere hoek kan komen. Het is evenzeer een dans des doods omdat individuele vijanden op bepaalde momenten haast een onoverkomelijke hindernis lijken.